"Шавж"

Гэрээсээ гараад ажилдаа ирэх гэж бараг л 2 цаг боллоо. Учир нь замын бөглөрөл. Түгжрэл дунд бараг унтах шахан байхдаа замын хажуугаарх моддыг харсан чинь их сайхан ногоорчээ. Цэцэглэх нь цэцэглээд, навчлах нь навчлаад дуусч. Энэ жил бараг бороогүй хуурайд зун эхэлж байгаа ч үндэстэй бүхэн сэргэдэг улирал нь ирсэн болохоор эрхгүй л ногоорсон бололтой. Газрын хөрснөөс бат зуурсан үндсээрээ тэжээгдэн амилсан нь энэ байх.

Хүн гэдэг амьтан ч бас амьдралдаа үндсээ сайн бат бэх тавьж чадвал амьдралд маань "ган зуд" тохиолдсон ч ажрахгүй давах байх даа гэж бодож суутал ашгүй нэг юм жоохон зай завсар гарч сууж явсан унаа маань газар ахитал аймаар том байшин барихад ашигладаг ачааны тэрэг зам дээр дайран орж ирээд бүхнийг дахиад л тас түгжээд авлаа. Агуу том тэрэг шигээ тэр дээр суусан жолооч ч бас агуу том амьтан бололтой. Жолооч нарыг гараараа занган янз бүр болоод л... Нэг л том ажил амжуулсан юм шиг л....
Тэгээд бодлоо. Дээр үед намайг бага байхад "шавьж" гэж бичдэг байсан үгийг Монгол хэлэнд "шавж" гэдэг үгээр сольсон санагдаад. Учир нь тэдгээр жижиг амьтад олноороо шавааралдаж бөөгнөрч амьдардаг учраас тэгж нэрлэсэн гэж тайлбарлаж байсан санагдаж байна. Сурсан зүйлээс маань тэс ондоо болсон болохоор эвгүй үг санагддаг. Одоо ном зохиол дээр яаж хэрэглэдэг юм бүү мэд. Зөндөө л олон үг тэгж өөрчлөгдсөн. Гараг, шавж, байцай энэ тэр гээд л.
Гол зүйлдээ эргэн орвол:
Тэгээд бодсон маань юу гэхээр, Монголчууд бид асар уудам нутагтай, тэгээд цөөхөн хэдхэн хүн амтай хэр нь ганц нийслэлдээ эгээ л "шавж" шиг шавж бөөгнөрч амьдарч байгаа нь ямар учиртай юм бол доо. Хотын утаа, дуу чимээ шуугианаас хол "уудам нутагтаа таран" сууж болохгүй байгаа нь яагаад юм бол оо? Эрдэнэт, Дарханд очиход л шал өөр байдаг даа, стрессгүй, чимээ багатай, агаар нь цэвэр гээд л.
Хаяад зугтаамаар хэдий ч салж чаддаггүй амьдрал аа гэж.